Kultura jako „druga przestrzeń” i droga do wnętrza

Kultura jako „druga przestrzeń” i droga do wnętrza stanowi temat artykułu. Autor tekstu w części pierwszej sięga do twórczości Andrzeja Horubały, który krytycznie analizując współczesną postać kultury, wskazuje na głębię w niej obecną. Chce ją ocalić i ukazać drogę prowadzącą do wnętrza. Polski publicysta, zajmując się kulturą, odkrywa w niej wymiar transcendentny. W części drugiej z kolei, odwołując się jedynie do jednego przejawu kultury, a mianowicie literatury, autor prezentuje, jak staje się ono przestrzenią apologii. Horubała, uprawiając krytykę literacką, wyraźnie wchodzi w przestrzeń apologijną. Podejmując refleksję nad twórczością (głównie literaturą, kinem i teatrem), szuka we współczesnych działach ich głębszego, duchowego wymiaru, a równocześnie obnaża miałkość i pustkę salonowych arcydzieł. Podchodząc do sztuki w sposób otwarty, pyta o obecność w niej drugiej przestrzeni. W jego spojrzeniu dominuje doświadczenie chrześcijańskiej wiary, pozwalające z optymizmem podejmować krytykę. Apologia, która ukrywa się w literackim Słowie, przyjmuje różnorodne postaci. Jej imieniem jest tęsknota, prawda, wątpienie, piękno. W pojęciach tych zawierają się tropy samego Boga, których chcą bronić twórcy literatury. Poza dyskretną obecnością Absolutu wyczuwalną w bogactwie obrazów i symboli podejmują oni także apologię bezpośrednią. Pisarze i poeci stają zatem w obronie Boga, jego obecności w świecie, wartości płynących z wiary i czynią to z konsekwencją godną najlepszych apologetów chrześcijaństwa. Chcą w ten sposób ocalić gmach katedry, w którym bije źródło twórczości literackiej.