Rola sakramentu pojednania i pokuty w rozwoju życia chrześcijańskiego w świetle nauczania papieży Jana Pawła II, Benedykta XVI i Franciszka

„Bóg stał się człowiekiem, aby człowiek mógł stać się bogiem” – ta teologiczna formuła, obecna w pismach wczesnochrześcijańskich autorów oraz Katechizmie Kościoła katolickiego, wyraża fundamentalną myśl ojców Kościoła o zbawieniu. Wcielenie Jezusa Chrystusa, będące wyrazem Bożej miłości, stanowi centralny element ekonomii zbawienia, gdyż przez przyjęcie ludzkiej natury Syn Boży dokonuje odkupienia ludzkości.  Katechizm podkreśla, że całe życie Chrystusa jest misterium Odkupienia, które obejmuje Jego wcielenie, mękę, śmierć, zmartwychwstanie i życie wieczne. Kościół, kontynuując zbawcze dzieło Chrystusa, wzywa do pokuty i nawrócenia, oferując sakrament pojednania jako drogę do odnowienia relacji z Bogiem. Pomimo historycznych kryzysów Kościół nieustannie dąży do odnowy życia chrześcijańskiego poprzez sakrament pokuty, który odgrywa kluczową rolę w wewnętrznej przemianie człowieka. Celem rozprawy jest ukazanie znaczenia tego sakramentu w świetle nauczania Jana Pawła II, Benedykta XVI i Franciszka jako istotnego elementu rozwoju życia chrześcijańskiego.