Synodalność jako forma kultury dialogu

Artykuł podejmuje temat dialogu w kontekście synodu o synodalności zwołanym do Rzymu przez papieża Franciszka na październik roku 2023 i 2024. Synod rzymski poprzedziły konsultacje na poziomie diecezji, poszczególnych krajów i kontynentów. Na każdym z etapów przygotowawczych słowem kluczem był „dialog”. Autor wychodzi od pojęcia dialogu w encyklice Pawła VI Ecclesiam suam i nauczania Soboru Watykańskiego II na temat dialogu w refleksji kard. Karola Wojtyły. Następnie przedstawia kształt dialogu synodalnego zaproponowany przez arcybiskupa Bruno Forte –podaje on „dekalog” dialogu, którego sednem jest szacunek dla drugiego człowieka i umiejętność wsłuchania się w to, co druga osoba ma do powiedzenia. Jako źródło takiej postawy Forte proponuje filozofię Martina Bubera, a przede wszystkim eklezjologię trynitarną. Kościół, jeśli chce być „ikoną Trójcy Świętej”, musi być miejscem dialogu. W trzecim punkcie prezentowana jest refleksja kard. Kurta Kocha na temat relacji pomiędzy procesem synodalnym i dialogiem ekumenicznym. Wewnątrzkościelny dialog synodalny musi mieć na uwadze jedność chrześcijan. O warunkach owocnego dialogu ekumenicznego pisał już o. Stanisław Celestyn Napiórkowski, który podał sześć cech człowieka dialogu. Ostatni punkt dotyczy pewnych trudności w dialogu w Kościele katolickim, które są związane z pewnymi napięciami pomiędzy katolikami z Ameryki Łacińskiej i Stanów Zjednoczonych (i innych regionów świata) wynikającymi z różnic w akcentowaniu tego, co istotne w procesie synodalnym. Wielu katolików, nie tylko ze Stanów Zjednoczonych, uważa bowiem, że w procesie synodalnym zbyt duży został położny na kategorię włączenia, inkluzji, osób i grup uważających się lub będących na marginesie społeczeństwa i Kościoła, kosztem tych, którzy starają się żyć Ewangelią i wprowadzać w życie nauczanie Katechizmu Kościoła Katolickiego, zwłaszcza gdy chodzi o małżeństwo, rodzinę, etykę seksualną czy kapłaństwo. Mają oni wrażenie, że dialog z nimi jest bardzo ograniczony.