Fenomen bliskości międzyludzkiej jako inspiracja refleksji naukowej

Artykuł pt. Fenomen bliskości międzyludzkiej jako inspirator integralnej refleksji naukowej podejmuje próbę wielowymiarowego ujęcia bliskości. Celem tekstu jest ukazanie, że bliskość, rozumiana jako relacja o charakterze emocjonalnym, aksjologicznym i społecznym, stanowi istotny punkt odniesienia dla współczesnej refleksji naukowej, przekraczającej granice pojedynczych dyscyplin. W pierwszej części artykułu autor definiuje bliskość jako fenomen, wskazując na jego efemeryczność, a zarazem osadzenie w trwałych strukturach osobowych. Przedstawia antropologiczne podstawy relacji w odniesieniu do personalizmu chrześcijańskiego. W części poświęconej aksjologicznemu kontekstowi relacji ukazane zostaje znaczenie wartości jako fundamentu integracji społecznej i spójności relacyjnej. Następnie, poprzez analizę interdyscyplinarnego podejścia, przedstawiono metodologiczną zasadność łączenia
perspektywy filozoficznej, socjologicznej, pedagogicznej, psychologicznej i prawnej w badaniach nad bliskością. Rozdział dotyczący łączenia pozornych przeciwieństw ukazuje napięcie między  spontanicznością a strukturą, podmiotowością a normą, obecnością a oddaleniem, uznając je za elementy konstytutywne dla trwałych więzi. Artykuł zawiera również postulat wzmocnienia teorii przez praktykę, zgodnie z którym refleksja naukowa powinna wynikać z doświadczenia życiowego i być przez nie weryfikowana. Całość prowadzi do wniosku, iż bliskość, jako fenomen relacyjny, wymaga podejścia zintegrowanego, otwartego na dialog między teorią a praktyką oraz między różnymi dziedzinami wiedzy.