Duchowa Adopcja Dziecka Poczętego wobec zjawiska „kultury śmierci”

Kultura śmierci jest całokształtem postaw, działań i struktur odwołujących się do współczesnych prądów kulturowych, głownie sekularyzmu, postmodernizmu i neomarksizmu, które kwestionują czy nawet negują wartość ludzkiego życia. Mając świadomość wagi problemu, Kościół katolicki podejmuje zmagania z cywilizacją śmierci przez konsekwentne głoszenie Ewangelii życia. Jest bowiem przekonany, że obrona życia jest podstawowym zadaniem zleconym mu przez Boga. Kościelna promocja cywilizacji życia i miłości opiera się przede wszystkim na głoszeniu prawdy o nienaruszalnej wartości i godności każdego człowieka, stworzonego na obraz i podobieństwo Boże i powołanego do wiecznego szczęścia w Bogu. Ponadto w promocji tej podkreśla się znaczenie życia sakramentalnego, modlitwy, postu oraz innych form duszpasterskiego zaangażowania. Jedną z inicjatyw pastoralnych na tym polu jest dzieło Duchowej Adopcji Dziecka Poczętego. Polega ono na odmawianiu przez okres dziewięciu miesięcy jednej dziesiątki różańca świętego oraz tzw. modlitwy codziennej w celu uratowania przed aborcją zagrożonego życia poczętego dziecka. Tożsamość objętego modlitwą dziecka znana jest tylko Bogu. Odwołanie się autora do osobistego doświadczenia i ukazanie walorów dzieła w formie autobiograficznej narracji stanowi rodzaj zachęty, by Czytelnik przyłączył się do tego modlitewnego wysiłku, przyczyniając się do ochrony ludzkiego życia i umacniania cywilizacji miłości.