Duchowość a subiektywny dobrostan osobowościowy, społeczny i emocjonalny osób we wczesnej, średniej i późnej dorosłości

Wśród badań zmierzających do wyjaśnienia uwarunkowań osiągania optymalnego samopoczucia psychicznego zwraca się również uwagę na rolę duchowości. Wyniki nie są jednoznaczne, między innymi ze względu na stosowanie różnych, najczęściej pojedynczych, miar kondycji psychicznej oraz poszukiwanie przede wszystkim związku religijności z poczuciem szczęścia czy zadowolenia z życia. Uporządkowanie teoretyczne problemu dobrostanu psychicznego dzięki trójwymiarowej koncepcji Coreya L. M. Keyesa i Mary Beth Waterman oraz zagadnienia duchowości przez Irenę Heszen-Niejodek pozwala na pogłębienie spojrzenia na związek pomiędzy duchowością a odczuwanym przez jednostkę dobrostanem osobowościowym, emocjonalnym i społecznym. Jednocześnie należy zwrócić uwagę na to, że dotychczasowe badania prowadzone były na szeroko rozumianych grupach dorosłych, podczas gdy z punktu widzenia psychologii rozwoju nie jest obojętne to, w jakim szczegółowym okresie rozwojowym znajdują się badane jednostki. Celem podjętych badań było ustalenie, czy istnieje związek pomiędzy duchowością i subiektywnym dobrostanem jednostki, a także sprawdzenie charakteru tego związku w grupach dorosłych we wczesnej, średniej i późnej dorosłości.