Język mistyki przyrody w dziełach św. Franciszka

Św. Franciszek z Asyżu jest nie tylko jednym z najbardziej znanych i popularnych świętych Kościoła powszechnego, lecz także średniowiecznym poetą i trubadurem, bratem ludzi „małych”, prostych i ubogich, który wbrew średniowiecznej uczoności stał się piewcą pochwały wszelkiego stworzenia. Jego życie było pełne wiary i modlitwy, a on sam pragnął w tym życiu naśladować wiernie i odrodzić ewangeliczny ideał Chrystusa w osobistym uwielbieniu na co dzień Boga poprzez pełny podziw i zachwyt nad stworzonym przez Niego światem. W ten sposób był nie tylko twórcą mistycznych utworów, lecz także wyrazicielem wartości uniwersalnych, o których marzy i do których dąży człowiek uwikłany w grzech. Wyrazem tej spójności wiary i podziwu dla piękna jest jego słynna Pieśń słoneczna, która na stałe wpisała się w kanon literatury światowej. Ukazany tam wielki szacunek do Boga, drugiego człowieka i natury, odzwierciedlają w pełni Franciszkowy podziw i zachwyt wyrażony natchnionym słowem, poprzez które Biedaczyna z Asyżu uczy innych tej subtelnej i jakże ważnej werbalnej formy komunikacji, wyróżniającej się spośród innych stworzeń, każdego myślącego człowieka.