Sprawiedliwość społeczna w ujęciu Jana Pawła II

Praca podejmuje analizę pojęcia sprawiedliwości społecznej w nauczaniu społecznym Jana Pawła II, akcentując dwuwymiarowość sprawiedliwości: ludzką (prawa człowieka) i Boską (nakazy Boga). Na wzór św. Pawła Papież kieruje swe dokumenty zarówno do katolików, jak i wszystkich ludzi dobrej woli, stosując naprzemiennie język praw człowieka i język religijny. Sprawiedliwość ludzka opiera się na poszanowaniu praw i godności, podczas gdy sprawiedliwość Boża powiązana jest z wypełnianiem woli Boga, miłością i miłosierdziem. Autor wykazuje, że te wymiary wzajemnie się przenikają w kluczowych encyklikach społecznych papieża: „Redemptor hominis”, „Laborem exercens”, „Sollicitudo rei socialis” i „Centesimus annus”, w których sprawiedliwość rozpatrywana jest w kontekstach etyczno-jurydycznym, społecznym i teologicznym. Nauczanie papieskie podkreśla znaczenie solidarności i dobra wspólnego, poszerzając rozumienie sprawiedliwości o moralną nadwyżkę realizowaną w miłości i darze z siebie. Analiza prowadzi do wniosku, że dla Jana Pawła II prawdziwa sprawiedliwość społeczna pojawia się tam, gdzie obrona praw łączy się z czynnym zaangażowaniem na rzecz braterstwa, pojednania oraz przemiany osób i społeczeństw w duchu Ewangelii.