Gra horyzontów czasowych w rozwoju gospodarczym

Praca analizuje, w jaki sposób otwartość gospodarcza i szybkie zmiany technologiczne wpływają na zdolność władz publicznych do kształtowania długofalowego rozwoju gospodarczego. Globalizacja, mobilność kapitału i przepływy handlowe ograniczają strategiczną autonomię mniejszych państw, jednak kluczowe obszary dobrostanu społecznego — jak ochrona zdrowia i kultura — pozostają domeną polityk krajowych i regionalnych. Autor dokonuje przeglądu czynników determinujących możliwość wydłużania perspektywy temporalnej polityki rozwoju gospodarczego, analizując wzajemne oddziaływania czynników trwałych, powoli zmieniających się oraz całkowicie poddających się kontroli władz publicznych. Szczególne miejsce poświęcono zjawisku „zależności ścieżkowej”, wskazując, że trajektorie historyczne mogą stanowić zarówno przeszkodę dla długookresowych strategii, jak i czynnik je stabilizujący. W pracy podkreślono, jak zaufanie, tożsamość, jakość instytucji i tradycja wpływają na skuteczność polityk gospodarczych w różnych horyzontach czasowych. Rozróżnienie perspektyw krótko-, średnio- i długoterminowych prowadzi do postulatu budowania instytucjonalnych i kulturowych mechanizmów sprzyjających zrównoważonemu rozwojowi. Konkluzja podkreśla, że skuteczność polityki publicznej warunkują nie tylko techniczna i finansowa sprawność rządzących, lecz także zdolność rozpoznania wartości, czynników kulturowych i tożsamości zbiorowej wpływających na temporalną spójność i odporność systemów gospodarczych.