Maryja jako Matka Wcielonego Miłosierdzia

Grzech, w wyniku którego prarodzice utracili łaskę uświęcającą i dary nadprzyrodzone, stał się przyczyną ogromnego nieszczęścia dla ludzkości. Bóg jednak nie pozostawił człowieka w takim stanie. Jeszcze w raju obiecał zesłanie Odkupiciela. Zapowiedział przyjście Niewiasty, której Syn zwycięży Szatana. Niewiastą tą jest Maryja. Fundamentem dzieł Bożego miłosierdzia w „misterium” odkupienia była tajemnica wcielenia. Wydarzenie to, stanowiące preludium zbawienia człowieka, zostało uzależnione od zgody Maryi. Z chwilą jej „fiat” dokonało się złączenie natury boskiej i natury ludzkiej Jezusa w jednej Boskiej Osobie – „Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas” (J 1, 14). Maryja stała się Matką Jezusa, a więc Matką Bożą, który to tytuł stanowi źródło oraz przyczynę jej wielkości i świętości. Konsekwentnie stała się też Matką Miłosierdzia. Do realizacji roli Matki Miłosierdzia Bóg przygotował ją już w niepokalanym poczęciu. Przywilej ten stanowił również dla Maryi wielkie miłosierdzie, którego nie doświadczyło żadne inne stworzenie. Zarówno ks. Michał Sopoćko, jak i s. Faustyna Kowalska – przewodnicy niniejszego rozdziału – mieli świadomość powagi tajemnicy wcielenia. Nieobcy był im również wizerunek Maryi – Matki Bożej Ostrobramskiej – Matki Miłosierdzia. Kult Matki Miłosierdzia prowadzi do kultu Ojca Miłosierdzia.