Czynienie miłosierdzia czynem, słowem, modlitwą – próba zasygnalizowania koncepcji nowego „trójnogu” teologii wychowania w ujęciu „Dzienniczka” św. Faustyny Kowalskiej

Miłosierdzie jako kluczowy atrybut Boga stało się przedmiotem szczególnego nauczania w Kościele współczesnym po soborze watykańskim II, zwłaszcza przez św. Jana Pawła II, któremu zawdzięczamy wyniesienie na ołtarze s. Faustyny Kowalskiej, zwanej sekretarką Bożego Miłosierdzia. Siostra Faustyna to wizjonerka, mistyczka, orędowniczka Bożego miłosierdzia. „Dzienniczek” jej autorstwa jej obecnie najbardziej popularną i najczęściej tłumaczoną na języki świata książką polskiego autora, zawierającą skierowane do każdego osobiste wezwanie do bezgranicznego zawierzenia Bogu. Formy kultu Bożego miłosierdzia to: Koronka do Bożego miłosierdzia, Niedziela Miłosierdzia Bożego, godzina miłosierdzia, obraz Bożego Miłosierdzia. Z punktu widzenia teologii wychowania „Dzienniczek” ukazuje także swoisty „trójnóg pedagogiczny” – na wzór systemu św. Jana Bosko – zawarty w słowach: czynić miłosierdzie czynem, słowem, modlitwą. Model wychowania wyłaniający się z tej lektury, odwołujący się do pedagogii Jezusa Chrystusa, obejmuje życie s. Faustyny: wierność powołaniu, pracę, modlitwę, cierpienie; przesłanie „Dzienniczka” (pedagogia personalistyczna, miłosierdzia, naśladowania Chrystusa, cierpienia) oraz ciągle aktualną duchowość – promocję czci Miłosierdzia Bożego.