Ku wolności i samospełnieniu człowieka. Zarys antropologii filozoficznej Karola Wojtyły

Naczelną tezą w niniejszej próbie rekonstrukcji antropologii Karola Wojtyły jest stwierdzenie, iż doświadczenie wolności jest fundamentalne w doświadczeniu człowieka, ale jednocześnie stanowi źródło dla spełnienia jednostki. Wolność zasadza się na podstawowym akcie woli: „chcę” oraz na centralnym doświadczeniu: „mogę”. Te dwa aspekty doświadczenia wolności okażą się dla Wojtyły potwierdzeniem tezy o stawaniu się człowieka jakimś (dobrym lub złym) i poświadczeniem podstawowych dynamizmów, które mimo złożoności, ukażą człowieka jako syntezę i jedność ich wszystkich.
Wybór rozważań antropologicznych Wojtyły, jakiego dokonano w niniejszym studium, ma na celu z jednej strony ukazanie przestrzeni, w jakiej wolność i wola człowieka konstytuują się i urzeczywistniają, a z drugiej odsłonięcie wymiaru samospełnienia się ufundowanego w wolności osoby. Podstawowe stanowisko, jakie zaprezentowano w opracowaniu, zawiera w sobie tezę o twórczym włączeniu się Karola Wojtyły we współczesny spór o człowieka.