Pastoralno-teologiczny status sanktuarium w przestrzeni życia religijnego diecezji

Celem niniejszej pracy jest ukazanie roli, jaką sanktuaria widziane z perspektywy pastoralno-teologicznej odgrywają obecnie w życiu Kościoła partykularnego. Podjęte rozważania mogą pomóc w pełniejszym zrozumieniu fenomenu sanktuariów i stać się przyczynkiem do odkrycia korzyści związanych z ich działalnością. Ukazując status sanktuariów, przedstawiono ich aspekt biblijny, teologiczno-historyczny, w tym prawny, a także duszpasterski. Dysertacja obejmuje pięć rozdziałów, wstęp i zakończenie. Punktem wyjścia jest przedstawienie miejsca świętego w ujęciu teologii biblijnej. Następnie ukazany został rozwój sanktuariów oraz ich rozumienia we wspólnocie Kościoła od początku jej istnienia, aż po aktualne wypowiedzi Magisterium. Kolejny rozdział prezentuje proces konstytuowania się prawnej definicji sanktuarium, zawartej w Kodeksie prawa kanonicznego z 1983 roku. W dalszej części pracy wskazane zostały duszpasterskie konsekwencje wynikające z konstytutywnych elementów prawnej definicji sanktuarium, uwzględniające również relację sanktuariów do innych rzeczywistości Kościoła, zwłaszcza partykularnego. Ostatni, piąty rozdział zawiera postulaty pastoralne związane z funkcjonowaniem i rozwojem sanktuariów wynikające z prawodawstwa kościelnego, umiejscowienia sanktuariów w strukturach duszpasterskich Kościoła, funkcji pełnionych przez sanktuaria oraz niektórych wyzwań stojących przed współczesnym duszpasterstwem. Przedstawia także próbę adaptacji w duszpasterstwie sanktuaryjnym współczesnego dorobku teorii zarządzania i produktywności.