Niedokończona rewolucja?

Rozdział analizuje ideę „niedokończonej rewolucji” zapoczątkowanej przez św. Jana Pawła II, rozumianej jako radykalne wezwanie do odnowy duchowej i kulturowej Europy oraz całego świata. Apel Papieża nie miał charakteru czysto politycznego ani nie był skierowany wyłącznie do Polski—była to zachęta do ponownego odkrycia tożsamości narodowej, korzeni kulturowych i chrześcijańskich podstaw europejskiej jedności. Wzywając do „otwarcia drzwi Chrystusowi”, Jan Paweł II proponował przemianę osób i narodów opartą na wierze, wzajemnej solidarności i trosce o dobro wspólne—wizję przekraczającą egoizm jednostkowy i budującą wspólnoty, rodziny i narody w duchu pojednania i braterstwa. Rozdział ukazuje rewolucyjny wpływ tego przesłania: przyczyniło się ono do upadku reżimów totalitarnych, powstania wolnych społeczeństw oraz nowych porządków politycznych i gospodarczych. Autor zwraca uwagę także na rozczarowanie po tej epoce, gdy Europa zwróciła się ku biurokracji, indywidualizmowi i zatraciła więź z dziedzictwem chrześcijańskim, co spowodowało renesans nacjonalizmów i dezintegrację społeczną. Podsumowując, wskazuje, że ukończenie tej niedokończonej rewolucji wymaga na nowo podjęcia idei solidarności, tożsamości kulturowej i dialogu — czyli powrotu do ewangelicznych ideałów wolnego rynku, braterstwa i wspólnoty oraz afirmacji wspólnych wartości europejskich.