Michała Hellera apologia transcendencji jako poznawczej granicy uprawiania współczesnej nauki

Niniejsza praca bada koncepcję transcendencji w myśli Michała Hellera, wskazując na jej kluczowe znaczenie jako poznawczej granicy współczesnej nauki. Heller, poprzez obronę racjonalności, nie tylko nie utożsamia jej z ograniczonym racjonalizmem, ale także otwiera ją na to, co wykracza poza możliwości poznawcze człowieka. Jego apologia racjonalności, silnie związana z chrześcijańskim pojęciem Logosu, stanowi jednocześnie obronę chrześcijaństwa jako systemu, w którym racjonalność odgrywa fundamentalną rolę. W tej wizji nauka nie prowadzi do pełnego poznania Transcendencji, ale ukierunkowuje człowieka w jej stronę, nadając badaniom naukowym głębszy wymiar egzystencjalny. Heller pokazuje, że dążenie do sensu w świecie immanentnym znajduje swoje ostateczne uzasadnienie w Boskiej Transcendencji, co otwiera przestrzeń dla duchowości w kontekście nauki. Jego myśl, będąca swoistym dialogiem między nauką a wiarą, staje się szczególnie istotna we współczesnym świecie, zdominowanym przez myślenie naukowe. Heller ukazuje, że racjonalność nie wyklucza transcendencji, a wręcz ją zakłada, co daje nową perspektywę dla postaw wiary w erze dominacji nauki. Przeniesienie apofatycznej strategii na teren badań naukowych staje się, według Hellera, „prawdziwą Przygodą Racjonalności,” pozwalając nauce współistnieć z metafizycznym wymiarem chrześcijaństwa.